(vrij naar De schreeuw, Edvard Munch, 1895)
Wij waren erbij toen een gerenommeerd koor zijn open dag organiseerde. Luisteren naar een koorrepetitie en -presentatie in de ochtend, repeteren én meezingen in de middag. Vooral Hark! Hark! The dogs do bark viel ’s morgens op. Een modern stuk, waarbij veel van de menselijke stem gevraagd werd.
Op weg naar de lunch zei eega vals – net als de kwaliteit van mijn zang – “Jij hoopt natuurlijk toch stiekem ontdekt te worden vandaag.” Ik negeerde zijn opmerking. Ik volhardde hierin toen een luide mannenstem schuin achter me "Geweldig, die expressie van u!" zei. Maar er was geen ontkomen aan. Dwingend boog een onbekende man mijn richting uit. “Geweldig, die expressie van u tijdens het zingen.” Waar ging dit over?
“Zingen kan iedereen wel, maar zoals u dat doet, die expressie met dat hele lichaam, geweldig!”
“Ik heb niet gezongen.”
“Dan lijkt u er gewoon op.”
Toch ontdekt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten