De vale kleur van zijn gezicht viel me op, verder leek hij wat slungelig. Hij zat in dezelfde coupé aan de andere kant van het gangpad. Ineens overviel hij ons met zijn verhaal.
Anderhalf jaar gevangenis op verdenking van moord had hij uitgezeten. Nu net was hij vrijgesproken, het was zelfverdediging geweest.
Ja, zijn handen hadden die keel dichtgeknepen, maar dat het zo zou aflopen?! Bovendien was hij zelf ook door een kogel geschampt. Hij zou wel zorgen dat het hem niet nog ‘ns overkwam. Nu ging hij naar huis, terug naar zijn vrouw en kinderen.
Nee, die gevangenis was waardeloos. Van de Nederlandse staat kreeg je alleen maar wat brood en melk elke dag. Voor de rest…
Hij keek naar mijn doos met gebak op het tafeltje voor het raam.
Ik overwoog hem mijn hazelnootschuimtaartjes aan te bieden om zijn goede voornemens en herwonnen vrijheid te vieren. Toen zag ik de blik van mijn vriendin, die boekdelen sprak. Na zijn relaas was zij overduidelijk toe aan thee met gebak.
Ik redde de taartdoos en stapte uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten