Veel mensen ken ik als vrijwilliger (nog) niet binnen de zorginstelling, maar al snel raak ik tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst in gesprek met de nagelvrijwilliger, een functie waar ik nog niet eerder van had gehoord. Een paar andere vrouwen voegen zich bij ons. Een van hen heeft prachtig gelakte nagels, echte kunstwerkjes die door de anderen bewonderd worden. Mooi van vorm, gelijkmatig van lengte en strak in de zwarte lak met goudpatroon. “Echt bladgoud”, vertrouwt ze ons toe. “Dat mocht wel voor de feestdagen.”
Snel verstop ik mijn handen in de zakken van mijn vest. Ze bieden een armoedige aanblik, omdat ik al mijn karweitjes zonder beschermende handschoenen uitvoer. Maar met blote handen in de tuinaarde wroeten gaat me toch echt beter af dan met handschoenen aan. Hetzelfde geldt ook voor mijn creatieve werk. Niet alleen mijn handen, ook mijn nagels hebben daar aardig onder te lijden. De niet weg te boenen restjes verf of inkt lijken wel rouwrandjes!
We praten verder over onze activiteiten. De nagelvrijwilliger blijkt bij bewoners langs te gaan, die het niet voor elkaar krijgen zelf hun nagels te verzorgen. Onder haar cliënten zijn mensen met een ernstige beperking, die dolblij met haar hulp zijn.
Ik hoef mijn handen niet langer te verbergen. Het bladgoud ontbreekt, maar daar ben ik niet rouwig om. Nee, ik ben dik tevreden met mijn eigen ‘gouden handen’, die ik naar hartenlust kan gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten