“Ik vind het zo on-Hollands”, merkte mijn collegabezorger onlangs op over het buurtje met experimentele architectuur. Op de vroege herfstochtend waan ik me inderdaad even ver van de bewoonde wereld. Een dikzak van een spin concurreert op zijn beurt met de ontwerpers van de alternatieve woningen door ijverig aan een gigantisch web te bouwen, dat een hele brievenbus inclusief klep, omsluit. De inpakkunst van Christo is er niets bij vergeleken.
Jammer voor het beestje en jammer voor mij, maar uitgerekend bij die brievenbus moet ik zijn. Met de punt van een in plastic verpakt tijdschrift veeg ik voorzichtig wat spinrag weg, om de post toch vooral veilig af te leveren.
Dat dit niet helemaal gelukt is, blijkt even later tijdens het fietsen. Onder mijn oog kleeft een restje spinrag, dat af en toe wat fonkelend licht vangt, net of er diamantjes zitten. Ik slaag er niet in het plakkerige goedje weg te halen, maar ach, het zorgt wel voor wat glamour in mijn postbezorgersbestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten