Volgens een nieuwe theorie heeft de holenmens het schrift uitgevonden, kopt een wetenschappelijk magazine in mijn postvracht. Meer kom ik niet aan de weet, maar het is genoeg om de fantasie te prikkelen. Met zijn uitvinding heeft die oermens dan toch maar een bijdrage geleverd aan mijn job. Zonder schrift ook geen post, bedenk ik me.
Dan ben ik bij het bezorgadres; even opletten nu. Achter het tuinhek ligt vaak een logge Sint Bernhard relaxed te doezelen. Die rust is echter maar schijn; zodra het hek opengaat onderneemt het beest actie, en ik noodgedwongen ook. Vlug grijp ik de spijlen van het hek om tijdens een spontane begroeting mijn evenwicht niet te verliezen, dan snel ik richting vrijstaande brievenbus. Daar klamp ik me weer stevig aan vast, want het enthousiasme van Benno – zoals ik het beest heb gedoopt – kent geen grenzen.
Meestal lokken de bewoners, gealarmeerd door het geblaf, Benno met wat lekkers naar binnen, zodat ik veilig de aftocht kan aanvaarden. Soms wordt het scenario omgedraaid, dan blaast Benno de aftocht en moet ik de bewoners alarmeren dat ze achter hem aan moeten.
Nog vol van mijn nieuwe inzichten open ik het hek. Benno is nergens te bekennen. Of heb ik toch iets over het hoofd gezien? Word ik begroet door een oermens, of is Benno nu ook verleden tijd? Want achter de nostalgische brievenbus, richting voordeur, ligt iets harigs: een bruine vacht, nonchalant over wat spullen gedrapeerd.Wie of wat eronder schuil gaat, blijft een raadsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten