Afgelopen zomer vroeg een buurvrouw mij het een en ander over het postbezorgersbestaan; als herintreder overwoog ze om ook op die manier aan de slag te gaan. Ik meldde haar de positieve en negatieve aspecten, waarbij de eerste blijkbaar de doorslag gaven: ze draait inmiddels al een poosje mee.
Een goed moment om even bij te praten en wat ervaringen uit te wisselen. Ze had lang geaarzeld, vertrouwde de buurvrouw me toe, voor ze als hoger opgeleide de stoute schoenen aan durfde te trekken om post rond te brengen. Dat ik het deed, gaf de doorslag, dan kon zij het ook. ‘Ik ben een rolmodel!’, dacht ik gevleid.
Een twijfelachtige eer, bij nader inzien. Wat voor signaal geef je af wanneer je iemand weet te overtuigen om postbezorger te worden? Geen uitgekiende loopbaanstrategie, maar – geheel tegen alle vormen van emancipatie in – een weinig ambitieus deeltijdbaantje zonder ook maar enige inkomenszekerheid. Iets waar in de media, in het verlengde van Internationale Vrouwendag op 8 maart, juist nu volop aandacht aan wordt besteed.
Gelukkig is er een klein lichtpuntje. Want al wordt er regelmatig op beloningsverschillen voor beide seksen gewezen – in het nadeel van de dames –, bij de postbedrijven staan de bezorgers m/v in elk geval voor eenzelfde vergoeding op de rol!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten