Bij de aanvraag voor een nieuw identiteitsbewijs volstond niet alleen een grimmige pasfoto – haren naar achter om de oren zichtbaar te maken, gezicht in de plooi en recht naar voren gericht – ook mijn vingerafdrukken waren nodig. Terwijl ik mezelf nauwelijks nog herkende in het gedrukte miniatuurportret, herkende de electronica mijn verkleumde vingertoppen niet.
Ze warm wrijven en erop blazen, het had geen enkel effect. Twee wijsvingers en een duim waren uiteindelijk na diverse mislukte pogingen succesvol in ‘het systeem’ opgeslagen, met de tweede duimafdruk kwam het maar niet goed. Ten einde raad stelde de beambte voor dan maar een afdruk van mijn middelvinger te maken, wat opvallend genoeg wel meteen lukte.
Behalve met een uitgestreken gezicht sta ik nu dus met een uitgestoken middelvinger geregistreerd. Het geeft eigenlijk geen pas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten