Precies twee weken na de aanslag op de medewerkers van Charlie Hebdo ben ik in Parijs. Het reisje afblazen, zoals sommigen suggereren, is geen optie. Als me iets overkomt, ben ik gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek.
Even lijkt die gedachte in de buurt van de Eiffeltoren bewaarheid te worden. Voor een statig oud pand stuit ik op een bewapend legertje, het zwaar kaliber in de aanslag. Plotseling is er actie. Een groep mannen, gepantserd in het zwart, stormt naar buiten. Ineens ben ik omringd door min of meer identieke figuren, de gezichten grimmig strak, de jassen eveneens. Tijd voor een schietgebedje…
De types haasten zich naar voor hen gereedstaande scooters en verdwijnen binnen de kortste keren uit zicht. Het postende persleger ziet nauwelijks kans de mode-extremisten onder vuur te nemen. Ook ik blijf buiten schot en doorsta de fotoshoot van deze showstunt zonder kleerscheuren. De fanatieke followers of fashion tonen zich - gelukkig - tolerant tegenover een afvallige in warm wollig, maar weinig modieus, reizigerstenue.
