Requiem...

…voor een mus! viel me in, nadat ik de ravage in en om de bloembak in de tuin op me had laten inwerken. De klanken van Brahms’ Requiem, net ervoor beluisterd met een groepje ouderen als alternatief voor de lange Passiezit met muziek van Bach, echoden nog na. Brahms voorzag met zijn werk niet alleen in een rouwklacht om de overledenen, maar ook - en vooral - in troost voor de nabestaanden.
Bij het betreden van de tuin zag ik tussen het prille groen van de bloembollenbak en eronder veel pluizig wit. Dons, een hele berg dons. Tussen de bollen was nog een stukje mussenvleugel te herkennen, de rand van de bak zat onder het bloed. Bij mijn voeten piepte iets zwarts tussen het dons uit, met ook wat rood eromheen. Een snaveltje, bleek bij nadere inspectie. Was dit het werk van een vos?
De natuur gaat z’n gang, dit hoort erbij, bedacht ik tenslotte berustend. De volgende ochtend hoorde ik al vroeg het nieuws over de aanslagen op de luchthaven en metro van Brussel. Volkomen onbegrijpelijk en moeilijk om je bij neer te leggen. Tegen dit geweld biedt ook Brahms geen troost.