Postuum

Wellicht ter compensatie van alle zakelijke post die ik bezorg, loop ik zo af en toe in de Kringloopwinkel de bak met ansichtkaarten door. Meestal bestaat de inhoud uit de usual suspects: groeten uit … met een afbeelding van de bijbehorende toeristische highlights, soms stuit ik op iets dat de moeite waard is. Een kunstafbeelding, een in de vergetelheid geraakte beroemdheid of gewoon wat jeugdsentiment.

Macaber

Naast de groene vuilcontainer, net voor de regenpijp, ligt wat pluizigs. Geen vuil, zo blijkt als ik het wil oprapen; eerder een vogellijkje, misschien een grote nachtvlinder? Nee, de verstarde vlerkjes, de zwarte leerachtige broek en het donzige lijf duiden eerder op een vleermuis.

Ik schuif mijn macabere vondst op een velletje wit papier. Drommen kleine insekten krioelen rond een aangevreten plek in het dons. Het aangetaste diertje – inderdaad een dood vleermuisje – stinkt behoorlijk.
Het blijkt een jong exemplaar van de Pipistrellus pipistrellus te zijn, de in ons land beschermde dwergvleermuis. In de schemering vliegt hij uit, op jacht naar insekten.

Vanwege zijn voorkeur voor het duister wordt dit dier van oudsher met duivelse zaken in verband gebracht. Het helse tafereel bij mijn voordeur blijft dan ook niet onopgemerkt. Alsof ze het geroken hebben, doemen er twee sekteleden aan de deur op om mij met een folder voor satan te behoeden.
Spijtig dat het vleermuisje zijn duivelskunsten niet meer kan vertonen om hen te verjagen!

Vast en zeker?

Bij de verkiezingen van 9 juni was ik precies een jaar stembureaulid en postbezorger, beide tegen een vergoeding. De eerste kan er mee door, de tweede is belachelijk laag.
Mijn stemkeuze staat inmiddels vast, of en wanneer een CAO met betere arbeidsvoorwaarden voor postbezorgers ingaat, is nog onzeker.