Cobie vult. Geen zakken, maar vakken in de buurtsuper. Sinds jaar en dag een vertrouwde verschijning tussen de bijverdienende scholieren. Zij komen en gaan, Cobie blijft en maakt er werk van, ook wat betreft haar uiterlijk. Onder haar bedrijfskleding een zwierige rok met satijnen witte blouse en glittersjaal, maar ook de vergane glorie van een zoom die loshangt, haarverf die terug- of lipstick die uitloopt, een panty met ladder en scheefgetrapte hakken onder zwarte lakschoenen. Nee, niet aan haar uiterlijk, maar aan haar behulpzaamheid ontleent Cobie haar glans.
Ongetwijfeld daarom stapt die oudere dame met een lege broodverpakking op haar af, op jacht naar weer eenzelfde oerbrood. Gezamenlijk speuren ze het schap af, maar het zoeken wordt bemoeilijkt door de onlangs vernieuwde verpakking.
De cheffin brood moet eraan te pas komen. Kordaat pakt zij het gevraagde en overhandigt het de klant met de woorden ‘een speltbrood’. Nog niet overtuigd vergelijken klant en Cobie de opschriften. Even blijft het stil, dan hoor ik Cobie besmuikt vragen: ‘Maar het is toch een spleetbrood?’, waarna ze kort giechelt.
De cheffin herhaalt streng haar ‘speltbrood’. Cobie’s kaken kleuren langzaam rood; was er maar een spleet om in weg te kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten