De laaghangende takken van de boom beschermden – bij gebrek aan een bushuisje – wel tegen de brandende zon, maar niet tegen brandende blikken. Het duurde dan ook niet lang voordat één van de wachtende passagiers op ons afkwam, om met een doorzichtige smoes naar de bekende weg te vragen. Een antwoord op die vraag was niet nodig, een gesprek met buitenlanders, daar draaide het om.
Waar wij vandaan kwamen, wat haar familie deed, uit welk dorp - dat ook een zangeres onder zijn inwoners telde - zij kwam en of we dat kenden… Nu deed ons antwoord er wel toe: ja, we kenden haar dorp wel.
De vrouw was niet meer te houden; een stralende lach toonde haar gehavende gebit, waar op een prominente plek enkele tanden ontbraken. Een andere dame liep verwachtingsvol op ons af en liet zich door onze gesprekspartner informeren.
Een oude trolleybus stopte bij de halte en ons clubje stapte in. De kwebbelgrage dame deelde haar bevindingen luidkeels met de andere passagiers, waarna alle ogen op ons gericht waren. De stemming in de bus was bepaald feestelijk, toen we hortend en stotend van de halte wegreden. Het rumoer hield nog twee haltes aan. Daarna maakte onze gesprekspartner aanstalten om uit te stappen.
Ze schudde ons de hand, wierp ons buiten nog een overtuigende kushand toe en verdween uit beeld. De bus kachelde verder en langzaamaan verstomde ook het geroezemoes.
In welk dorp dit voorval zich afspeelde? In een Europese miljoenenhoofdstad: Sofia, Bulgarije!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten