Flink toegenomen in volume, veroorzaakt door lagen warme kleding en een behoorlijke partij post, fietste ik naar mijn postwijk. ‘Doet u wel voorzichtig!’, klonk het daar tot mijn verrassing diverse malen.
Een terechte waarschuwing: de dichte mist was bijna onzichtbaar aangevroren, zodat de grijze nevel uiteindelijk een wit ijslaagje vormde dat mijn kleding bedekte. Ik transformeerde niet tot een Sneeuwwitje, de zure appel van kou en gladheid ten spijt, maar tot een Yeti. Wit bevroren haren die onder een capuchon uitpiekten, een das, jas en tas die met ijspatronen versierd waren en moonboots om mee over het ijs te schuiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten