Omdat ik betrokken ben bij een expositie met doopjurken, graai ik in de kringloopwinkel enthousiast naar een witte dot voile en organza; misschien een afgedankt exemplaar? Het gehavende ding, inderdaad een babymaatje, kost anderhalve euro; daar zal ik me geen buil aan vallen. En met wat goede wil valt er best iets van te maken...
Thuis bekijk ik het geval eens goed. Gescheurd op heel wat plekken, voile die bijna niet meer te redden is en wel heel veel ruches, made in China. Het is de droomjurk die ik vroeger, met de bijbehorende pop, op de kermis hoopte te winnen. Maar hoeveel ik ook spendeerde aan ballen werpen en touwtje trekken, nooit ging ik met die felbegeerde prijs naar huis.
Nu heb ik zo’n jurk in huis, al voldoet die niet aan de eisen die aan een doopjurk worden gesteld.
Dat wordt ingrijpen. Voile onderrok en lagen organza worden weggeknipt, gaten en scheuren worden gerepareerd. Witte strikken en linten camoufleren de dikke dotten lijm – de economische grootmacht in opkomst kiest ook bij kledingontwerpen voor knippen en plakken – en als finishing touch stik ik een zilverkleurig randje langs de hals, waar glazen kraaltjes op worden geregen.
Met genoegen bekijk ik het resultaat. De jurk is gepimpt en ik…, ik voel me door het kermisgevoel van vroeger als herboren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten