Het laatste stuk van de route naar mijn bezorgstartpunt voert langs een strandje. Zo vroeg in de ochtend ben ik daar altijd alleen, op die ene keer na. Een man met een groot apparaat in z’n handen jaagt me de stuipen op het lijf. Omgekeerd heeft mijn plotselinge verschijning hetzelfde effect op hem, maar zijn reactie is tegelijkertijd een beetje schichtig.
Betrapt met zijn metaaldetector gaat hij in het rulle zand aan de slag. Terwijl ik de post verderop in de brievenbus stop, hoor ik het ding piepen. Is de man op een bodemvondst gestuit?
De schatgraver heb ik na die ene keer niet meer gezien. Vanochtend dacht ik aan hem, toen ik rillerig door de regen weer langs het strand fietste. Lag hij, schatrijk, nu ergens onder een tropische zon aan het strand? Misschien moet ik m’n vergoeding – twaalf euro vandaag – ook in zo’n apparaat investeren; het is wellicht lucratiever dan het bezorgen van post!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten