Dat er achter de brievenbusklep en de voordeur soms gevaar schuilt is me inmiddels wel bekend. Mijn handen hebben er regelmatig van te lijden, al ben ik aan een krab of beet van venijnige huisdieren tot op heden gelukkig ontkomen. Niet alleen zij zijn waakzaam, ook ik ben op mijn hoede. Gister dreigde het echter mis te gaan, niet buitenshuis, maar gewoon thuis bij het sorteren van de post.
Maar één kratje was er afgeleverd, en dat nodigde uit snel met sorteren te beginnen. Een paar maal had ik al onbekommerd een greep in de stapel blauwe enveloppen gedaan, toen er ineens gegrom uit het postkrat klonk en m’n hart van schrik een slag oversloeg.
Niets aan de hand, ‘gewoon’ een ludiek poststuk met hondengegrom, goed om een postbezorger de stuipen op het lijf te jagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten