Een cultureel dagje Rotterdam met een vriendin begint met bijpraten. Wel en wee passeren de revue, zo ook de perikelen die onze levensfase met zich meebrengt. Een valpartij bijvoorbeeld, die zich spontaan aandient en niet tegen valt te houden, studerende kinderen en andere zaken.
In het Rotterdamse museum constateren we dat veel leeftijdgenoten zich, net als wij, komen vergapen aan de Grote Ogen van Kees van Dongen. Om even aan de drukte te ontkomen, besluiten we in het museumrestaurant te gaan lunchen. Ook daar is het vol. Een waarschuwingsbord geeft aan vanaf welk punt de wachttijd in de rij tien minuten bedraagt; voor ons draait het uit op zeker twintig minuten wachten. Dan maar weer terug naar de expositie, een beetje flauw vanwege de ongestilde trek.
Ineens liggen de zalen met schilderijen achter ons en bevinden we ons in een volgende – eveneens drukbezochte – zaal met designobjecten van Hella Jongerius. Ondanks of dank zij het gedrang staan we voor de Coloured Vases, een cirkelvormig kunstwerk op de vloer in het midden van de zaal, oorspronkelijk bestaand uit driehonderd handbeschilderde kostbare vazen.
Coloured Vases haalde onlangs het nieuws vanwege de schade die het had opgelopen. Een bezoekster aan de solo-expositie Misfit van Jongerius was onwel geworden en midden in het kunstwerk beland. Veertig van de driehonderd vazen werden daardoor onherstelbaar vernield. De bezoekster herstelde snel, het kunstwerk minder. De kunstenares kon de humor van de situatie wel inzien en herschikte de vazen; het tweede leven van de vazen lag aan onze voeten.
Terwijl ik dit voorval aan mijn vriendin meld, schiet ons gesprek in de trein me te binnen. Dat, en het weeë gevoel in onze maag, maakt dat we schielijk de zaal verlaten. Op de valreep van de vloer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten