Pop art of pop-up?

Ineens was er dat groepje asielzoekers dat buiten de boot leek te vallen. Afgeleverd bij het verzorgingstehuis en misschien leuk voor de bewoners. Kun jij daar iets mee?, werd mij - vrijwilliger kunst&cultuur - gevraagd; wij kunnen er hier niets mee.

Onder het plastic van een enorme blauwe vuilniszak ging een verfomfaaid allegaartje aan leeftijden en herkomst schuil. Een beer op leeftijd met het opschrift ‘oma’ op haar schort, diverse babypoppen, een grote donkere pop en nog wat ander spul. Wat moest ik ermee, iets met pop art misschien?

Het zag er voor deze ontheemden niet best uit. Plaatsing binnen de instelling was niet haalbaar, uitzetting naar de vuilcontainer leek het eindstation. Wat nu?
Moeders’ berging bood tijdelijk onderdak: koud, kil en weinig comfortabel, maar in elk geval veilig. Daarna volgde een ongemakkelijke fietsrit richting mijn huis, op weg naar een beter leven.
Bed, bad en bloot was de eerste behoefte van mijn gasten: een plek om tot rust te komen, kleding te wassen en te vervangen en lekker te badderen.

Een aantal dagen zat het clubje wat onwennig opeengepakt in mijn hobbykamertje, om uiteindelijk - helemaal opgeknapt - uit te zwermen. Een beertje ging terug naar de plek waar aanvankelijk asiel was aangevraagd en vond een opvangplek bij mijn moeder in de zorginstelling. Twee verzwakte popjes vonden bij mij een permanent onderkomen. Nu nog een passende bestemming voor de rest van de groep vinden…

De taalschool in de buurt misschien? Meteen goed voor de inburgering! En inderdaad, het merendeel werd daar met open armen ontvangen. Leuk voor de jongste leerlingen en ook nog bruikbaar als lesmateriaal.
Voor de benjamin van de groep - een niet-wasbaar popje met spraakelektronica in haar lijfje - was de taalschool geen optie, maar volgde tijdelijke opvang in de kringloopwinkel.

Pop-up asiel: een koud kunstje!