Rouwig?

Veel mensen ken ik als vrijwilliger (nog) niet binnen de zorginstelling, maar al snel raak ik tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst in gesprek met de nagelvrijwilliger, een functie waar ik nog niet eerder van had gehoord. Een paar andere vrouwen voegen zich bij ons. Een van hen heeft prachtig gelakte nagels, echte kunstwerkjes die door de anderen bewonderd worden. Mooi van vorm, gelijkmatig van lengte en strak in de zwarte lak met goudpatroon. “Echt bladgoud”, vertrouwt ze ons toe. “Dat mocht wel voor de feestdagen.”

Snel verstop ik mijn handen in de zakken van mijn vest. Ze bieden een armoedige aanblik, omdat ik al mijn karweitjes zonder beschermende handschoenen uitvoer. Maar met blote handen in de tuinaarde wroeten gaat me toch echt beter af dan met handschoenen aan. Hetzelfde geldt ook voor mijn creatieve werk. Niet alleen mijn handen, ook mijn nagels hebben daar aardig onder te lijden. De niet weg te boenen restjes verf of inkt lijken wel rouwrandjes!

We praten verder over onze activiteiten. De nagelvrijwilliger blijkt bij bewoners langs te gaan, die het niet voor elkaar krijgen zelf hun nagels te verzorgen. Onder haar cliënten zijn mensen met een ernstige beperking, die dolblij met haar hulp zijn.
Ik hoef mijn handen niet langer te verbergen. Het bladgoud ontbreekt, maar daar ben ik niet rouwig om. Nee, ik ben dik tevreden met mijn eigen ‘gouden handen’, die ik naar hartenlust kan gebruiken.

Klein geluk: met een lantaarntje te zoeken?

Zitten er zelfs twee lantaarns in mijn kerstpakket!

'Speculasies'

Niet alleen voor mijn moeder van 81 is de wereld te complex geworden. Haar obsessief terugkerende vraag naar het ontstaan van de kredietcrisis kan ik niet eenvoudig beantwoorden. Het liefst wil zij een zondebok aanwijzen om hem (een haar sluit zij uit) fraude en spilzucht te verwijten. Om enigszins aan die behoefte te voldoen ziet ze Fortis als persoon – die Fortis! – en niet als financiële instelling.

Het ongrijpbare van de wereld van het grote geld dat ineens vort is maakt niet alleen haar angstig. Vrees je ook dat de koek op is en dat er alleen wat kruimels overblijven na het grote graaien en geld dat vort is? Draai niet door vanwege die wereldwijde speculaties, maar kies voor lokale, ambachtelijke speculasies. Ouderwets handwerk, goedkoop én succes verzekerd!*

SPECULAAS (recept)

250 gram zelfrijzend bakmeel
100 gram boter
125 gram bruine basterdsuiker
15 gram speculaaskruiden
3 lepels water (of melk)
zout

De boter roeren met de suiker, de kruiden in de vloeistof oplossen en bij de geroerde boter voegen.
Het bakmeel en zout samen zeven en eventueel met de zeer fijn gesnipperde amandelen door het mengsel roeren.
Het deeg een poosje laten staan (neem het liefst een dag bedenktijd).

Bij gebruik van een speculaasvorm deze bestuiven met bloem. Het deeg in de figuren drukken en er met een scherp mes het overtollige afschrappen. Dan de koekjes uit de vorm kloppen.
Of het deeg uitrollen tot een dikte van ¾ cm en er koekjes van vormen door ze uit te steken met een glas.

Op een beboterd bakblik bakken in een voorverwarmde oven, gedurende 15 minuten op 175˚ C en op een rooster laten afkoelen.

* In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

In een nieuw jasje gestoken

In de plaatselijke krant las ik een berichtje waar ik blij van werd. Onze woonplaats heeft een stitch ’n bitch afdeling, een ouderwets breikransje in een eigentijds jasje gestoken. De leden komen tweewekelijks bijeen in een grand café om brei- en andere ervaringen uit te wisselen.

Zelf ben ik altijd een verwoed breister en haakster geweest. De laatste jaren raakte die hobby wat in het slop, maar onlangs heb ik de draad weer opgepakt.

Inspectie van mijn kledingkast leverde een vuilniszak vol afgedankte kledingstukken op. Inhakend op de berichtgeving over de economische krimp spitte ik de zak nog eens grondig door. Ineens blijkt een gedeelte ervan nog bruikbaar: het past, maar is niet helemaal van nu. Met naald en draad, siergaren, kralen en pailletten - allemaal nog van vroeger - krijgt een oud colbert een oppepper. Ik was bijna vergeten hoe leuk dat kan zijn. Het aanhalen van de buikriem geeft een voldaan gevoel!

Loon naar werken, vind ik dan. Dus koop ik… een nieuwe haaknaald voor 50 eurocent. Op naar een volgende klus en wie weet…  naar het breikransje.