Terug van weggeweest

Vanwege een smak op mijn hoofd moet ik me een beetje rustig te houden. Lezen en TV kijken gaan me niet goed af, maar wat klungelen met een rest wol en mijn nieuwe haaknaald moet geen probleem opleveren. Mijn oude haakboek uit de seventies biedt een bruikbaar bloemmotief.
Ik haak in en kijk, in no time hangt er zomaar een muts aan mijn haaknaald. Iets te ruim, maar heel comfortabel voor mijn bonkend hoofd én – getuige het zelfportret – lekker mutsig.
Haak niet af, maar oordeel zelf!

Genept?

Het perfecte vest – nog afgeprijsd ook en volgens het etiket van acryl – diende wel op de hand gewassen te worden. Een minpuntje, maar misschien kon de verkoopster me wat dat betreft gerust stellen.
Die bestudeerde het etiket en liet me vervolgens weten dat het vest van kunstacryl gemaakt was, dus niet geschikt voor een machinewas.

Vreemd, acryl is al gemaakt van kunststof, vertelde ik haar. Ik had niet voor niets als brugklasser een werkstuk over wollen en synthetische garens gemaakt. Liever naakt dan namaak, luidde destijds het wolmerkdevies.

Nogmaals bekeek ze het etiket, toen kwam het verlossende woord. Dit is namaakacryl, daarom is het zo goedkoop. Was het de naakte waarheid of ben ik gewoon genept?

Het plastic verpakkingsmateriaal deed het goed als nepgaren!

Verstoken

Tienduizenden huishoudens op de Balkan verstoken van verwarming door gasconflict tussen Oekraïne en Rusland, melden de kranten.

Een foto met onderschrift toont ‘de passagiers van een onverwarmde bus in Sofia (Bulgarije), waar de temperatuur tot -10 graden Celsius daalde’.
Dat klopt, al is het beeld wel vertekend. We blijven verstoken van de informatie dat die bussen al zo lang doorkachelen, dat de verwarming het al lang geleden begeven heeft.

Samen

Het begon met een kapotte wasmachine, waarna in hoog tempo ook veel van de kleinere huishoudelijke apparaten er collectief de brui aan gaven. Spanden ze samen om mij voor eens en voor altijd duidelijk te maken hoe afhankelijk ik van hun diensten ben?

Inmiddels hebben de onontbeerlijke vervangers hun intrede gedaan. En dat niet alleen, er kwam meer terug dan er sneuvelde. Ik kocht een broodbakmachine, een nieuwkomer in ons huishouden. Met de nieuwe stofzuiger vormt zij een opvallende duo. Zij, hautain op ooghoogte op de kastplank, ietwat volslank in stralende wit. Hij, op gepaste afstand nederig aan haar voetjes op de grond, atletisch in strak zwart.

Ze is zich maar al te bewust van haar status. Zonder haar is er geen vers geurend brood in huis, maar ‘slechts’ een gekocht brood dat bij thuiskomst al veel van zijn kwaliteit verloren heeft. Als een kind zo blij is hij met de kruimels die zij hem minzaam laat. Vooral die van het chocolade walnotenbrood, met de bijna zwart glanzende korst, brengen hem in vervoering.

Alletwee weten ze: hij is noodzaak, zij is luxe. Maar waar zou ze zonder hem zijn? Haar wereldje is eentonig en klein: alleen de plank in de kast en haar hoekje op het aanrecht kent ze. Hij daarentegen is, ondanks zijn eenvoud, een man van de wereld. Op zijn stoere wielen verkent hij bijna dagelijks alle etages van het huis, er is geen plekje dat hij niet kent. Prachtige verhalen vertelt hij haar over zijn belevenissen; ze voeden haar geest meer dan zij hem fysiek voedt met haar krummels.

Ik wens ze een lang en gelukkig bestaan in onze huishouding.

Ganzenpas

Mijn postroute begint of eindigt – afhankelijk van weer en gewicht – aan de rand van een natuurgebied. Dit maal zijn er grote groepen grauwe ganzen neergestreken, om tijdens hun trektocht wat op krachten te komen.
Een vijftal houdt het fourageren voor gezien en steekt, net voor mij langs, de weg over. Net als de vele pakket- en postbezorgers, die ook in ganzenpas van deur tot deur gaan.

Het grote graaien

Ooit verpleegde ik een oude man, die dacht dat hij president-directeur van De Nederlandsche Bank was. Handenvol kleingeld strooide hij in de stilte van de nachtdienst over zaal, vanuit de veronderstelling dat een bankdirecteur zijn vermogen met anderen deelt.

Ik zocht het kleingeld bij elkaar; dichterbij het grote graaien ben ik nooit meer gekomen.