Gepimpt

Omdat ik betrokken ben bij een expositie met doopjurken, graai ik in de kringloopwinkel enthousiast naar een witte dot voile en organza; misschien een afgedankt exemplaar? Het gehavende ding, inderdaad een babymaatje, kost anderhalve euro; daar zal ik me geen buil aan vallen. En met wat goede wil valt er best iets van te maken...

Goudkust

Het laatste stuk van de route naar mijn bezorgstartpunt voert langs een strandje. Zo vroeg in de ochtend ben ik daar altijd alleen, op die ene keer na. Een man met een groot apparaat in z’n handen jaagt me de stuipen op het lijf. Omgekeerd heeft mijn plotselinge verschijning hetzelfde effect op hem, maar zijn reactie is tegelijkertijd een beetje schichtig.

Betrapt met zijn metaaldetector gaat hij in het rulle zand aan de slag. Terwijl ik de post verderop in de brievenbus stop, hoor ik het ding piepen. Is de man op een bodemvondst gestuit?

De schatgraver heb ik na die ene keer niet meer gezien. Vanochtend dacht ik aan hem, toen ik rillerig door de regen weer langs het strand fietste. Lag hij, schatrijk, nu ergens onder een tropische zon aan het strand? Misschien moet ik m’n vergoeding – twaalf euro vandaag – ook in zo’n apparaat investeren; het is wellicht lucratiever dan het bezorgen van post!

Blaffende honden bijten niet

Dat er achter de brievenbusklep en de voordeur soms gevaar schuilt is me inmiddels wel bekend. Mijn handen hebben er regelmatig van te lijden, al ben ik aan een krab of beet van venijnige huisdieren tot op heden gelukkig ontkomen. Niet alleen zij zijn waakzaam, ook ik ben op mijn hoede. Gister dreigde het echter mis te gaan, niet buitenshuis, maar gewoon thuis bij het sorteren van de post.

Levens'fase'

Een cultureel dagje Rotterdam met een vriendin begint met bijpraten. Wel en wee passeren de revue, zo ook de perikelen die onze levensfase met zich meebrengt. Een valpartij bijvoorbeeld, die zich spontaan aandient en niet tegen valt te houden, studerende kinderen en andere zaken.

Aan de bel getrokken

Vandaag ging de ‘Beuk’ erin, letterlijk dan, in de vorm van een horecagids van het gelijknamige bedrijf. In omvang te groot voor de brievenbus betekent dat aanbellen bij de geadresseerde. Dat laatste hoefde gelukkig maar één keer. Want voor een niet duidelijk herkenbare bezorger voelt dat wel een beetje als belletje trekken.

Toch: duim omhoog voor de extra vergoeding vanwege het ongemak én de communicatie richting bezorgers! Dat het toevallig een dikke duim is, wordt veroorzaakt door een ontstoken wondje, opgelopen bij een onwillige brievenbus.

Doodloper

Over het viaduct, verscholen achter een geluidswal, ligt mijn postwijk: fraai gesitueerd aan en met weids uitzicht op de plassen. De vorm van het stratenplan doet denken aan een monster, dat soms goed-, soms kwaadaardig, gulzig ligt te wachten tot het voedertijd is.
Twee maal per week fiets en loop ik, om het beest te voeren, van kop tot staart of andersom, afhankelijk van de weersomstandigheden.

Klein geluk is… een glas karnemelk

Het glas kan halfvol, maar ook halfleeg zijn. Misschien drink ik daarom zo graag mijn dagelijkse portie karnemelk. Het patroon dat overblijft, laat het glas eerder vol dan leeg lijken.
Proost!