Rouwig?

Veel mensen ken ik als vrijwilliger (nog) niet binnen de zorginstelling, maar al snel raak ik tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst in gesprek met de nagelvrijwilliger, een functie waar ik nog niet eerder van had gehoord. Een paar andere vrouwen voegen zich bij ons. Een van hen heeft prachtig gelakte nagels, echte kunstwerkjes die door de anderen bewonderd worden. Mooi van vorm, gelijkmatig van lengte en strak in de zwarte lak met goudpatroon. “Echt bladgoud”, vertrouwt ze ons toe. “Dat mocht wel voor de feestdagen.”

Snel verstop ik mijn handen in de zakken van mijn vest. Ze bieden een armoedige aanblik, omdat ik al mijn karweitjes zonder beschermende handschoenen uitvoer. Maar met blote handen in de tuinaarde wroeten gaat me toch echt beter af dan met handschoenen aan. Hetzelfde geldt ook voor mijn creatieve werk. Niet alleen mijn handen, ook mijn nagels hebben daar aardig onder te lijden. De niet weg te boenen restjes verf of inkt lijken wel rouwrandjes!

We praten verder over onze activiteiten. De nagelvrijwilliger blijkt bij bewoners langs te gaan, die het niet voor elkaar krijgen zelf hun nagels te verzorgen. Onder haar cliënten zijn mensen met een ernstige beperking, die dolblij met haar hulp zijn.
Ik hoef mijn handen niet langer te verbergen. Het bladgoud ontbreekt, maar daar ben ik niet rouwig om. Nee, ik ben dik tevreden met mijn eigen ‘gouden handen’, die ik naar hartenlust kan gebruiken.

Klein geluk: met een lantaarntje te zoeken?

Zitten er zelfs twee lantaarns in mijn kerstpakket!

'Speculasies'

Niet alleen voor mijn moeder van 81 is de wereld te complex geworden. Haar obsessief terugkerende vraag naar het ontstaan van de kredietcrisis kan ik niet eenvoudig beantwoorden. Het liefst wil zij een zondebok aanwijzen om hem (een haar sluit zij uit) fraude en spilzucht te verwijten. Om enigszins aan die behoefte te voldoen ziet ze Fortis als persoon – die Fortis! – en niet als financiële instelling.

Het ongrijpbare van de wereld van het grote geld dat ineens vort is maakt niet alleen haar angstig. Vrees je ook dat de koek op is en dat er alleen wat kruimels overblijven na het grote graaien en geld dat vort is? Draai niet door vanwege die wereldwijde speculaties, maar kies voor lokale, ambachtelijke speculasies. Ouderwets handwerk, goedkoop én succes verzekerd!*

SPECULAAS (recept)

250 gram zelfrijzend bakmeel
100 gram boter
125 gram bruine basterdsuiker
15 gram speculaaskruiden
3 lepels water (of melk)
zout

De boter roeren met de suiker, de kruiden in de vloeistof oplossen en bij de geroerde boter voegen.
Het bakmeel en zout samen zeven en eventueel met de zeer fijn gesnipperde amandelen door het mengsel roeren.
Het deeg een poosje laten staan (neem het liefst een dag bedenktijd).

Bij gebruik van een speculaasvorm deze bestuiven met bloem. Het deeg in de figuren drukken en er met een scherp mes het overtollige afschrappen. Dan de koekjes uit de vorm kloppen.
Of het deeg uitrollen tot een dikte van ¾ cm en er koekjes van vormen door ze uit te steken met een glas.

Op een beboterd bakblik bakken in een voorverwarmde oven, gedurende 15 minuten op 175˚ C en op een rooster laten afkoelen.

* In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

In een nieuw jasje gestoken

In de plaatselijke krant las ik een berichtje waar ik blij van werd. Onze woonplaats heeft een stitch ’n bitch afdeling, een ouderwets breikransje in een eigentijds jasje gestoken. De leden komen tweewekelijks bijeen in een grand café om brei- en andere ervaringen uit te wisselen.

Zelf ben ik altijd een verwoed breister en haakster geweest. De laatste jaren raakte die hobby wat in het slop, maar onlangs heb ik de draad weer opgepakt.

Inspectie van mijn kledingkast leverde een vuilniszak vol afgedankte kledingstukken op. Inhakend op de berichtgeving over de economische krimp spitte ik de zak nog eens grondig door. Ineens blijkt een gedeelte ervan nog bruikbaar: het past, maar is niet helemaal van nu. Met naald en draad, siergaren, kralen en pailletten - allemaal nog van vroeger - krijgt een oud colbert een oppepper. Ik was bijna vergeten hoe leuk dat kan zijn. Het aanhalen van de buikriem geeft een voldaan gevoel!

Loon naar werken, vind ik dan. Dus koop ik… een nieuwe haaknaald voor 50 eurocent. Op naar een volgende klus en wie weet…  naar het breikransje.

(Z)waar?

Men is het met elkaar eens: het is goed dat het Euro-commissariaat van Neelie Kroes verlengd is. Over de invulling van haar nieuwe functie is men minder eensgezind. Heeft ze nou wel of geen zware post toebedeeld gekregen?

Ik voel met haar mee; in mijn functie doet zich met enige regelmaat hetzelfde voor. Mijn laatste post was behoorlijk zwaar; mijn nieuwste post wat minder.
Nu maar afwachten of ik ook tot vice-president binnen de organisatie benoemd word.

Hark! Hark!

(vrij naar De schreeuw, Edvard Munch, 1895)

Wij waren erbij toen een gerenommeerd koor zijn open dag organiseerde. Luisteren naar een koorrepetitie en -presentatie in de ochtend, repeteren én meezingen in de middag. Vooral Hark! Hark! The dogs do bark viel ’s morgens op. Een modern stuk, waarbij veel van de menselijke stem gevraagd werd.

Op weg naar de lunch zei eega vals – net als de kwaliteit van mijn zang – “Jij hoopt natuurlijk toch stiekem ontdekt te worden vandaag.” Ik negeerde zijn opmerking. Ik volhardde hierin toen een luide mannenstem schuin achter me "Geweldig, die expressie van u!" zei. Maar er was geen ontkomen aan. Dwingend boog een onbekende man mijn richting uit. “Geweldig, die expressie van u tijdens het zingen.” Waar ging dit over?

“Zingen kan iedereen wel, maar zoals u dat doet, die expressie met dat hele lichaam, geweldig!”
“Ik heb niet gezongen.”
“Dan lijkt u er gewoon op.”

Toch ontdekt?

Klein geluk: van de hak op de tak

En dan ligt er een mooi takje voor mijn voeten.

Koopje

Op de markt vond ik rode mitaines (een deftig woord voor polswarmers) voor maar één euro; een goede aanvulling op mijn bezorgersuitrusting en niet te prijzig voor mijn schamele postinkomsten.

Klein geluk: rijp!

In de tuin druiven plukken en daarna opeten!

Luizenstreek?

De Hibiscus zit vol luis, hoog tijd dus om de ecospray te hanteren. Die spuit ook twee parende lieveheersbeestjes - op heterdaad betrapt - van hun blad. En dat terwijl ze geacht worden zich aan het luizenleven te goed te doen!
Op zoek naar een veilig heenkomen rennen ze elk een andere kant op. Tja, hadden ze maar voor voer in plaats van vervoering moeten kiezen!

Gouden bergen

Tijdens de vlucht blader ik een glossy door. Ik lees dat de tandheelkundige zorg op mijn bestemming van een bijzonder hoog niveau is. Foto's van een particuliere kliniek getuigen van een design inrichting en een gerieflijke behandelstoel, die een schril contrast vormt met mijn benarde vliegtuigstoel.

Het artikel schiet me te binnen als ter plaatse tandheelkundige hulp geboden is. Een voortand, die na een val weliswaar vakkundig hersteld is maar niet meer als echte knaagtand functioneert, begeeft het na een stevige bite. Een goede tandarts moet met behulp van internet toch gemakkelijk te vinden zijn. Maar goede raad blijkt duur!

Ik bekijk websites van mondaine tandkunstenaars met namen als Michelangelo, die – gefotografeerd in glamoureuze tandstudio’s – elke cosmetische ingreep fraai afschilderen en hun toekomstige patiënten gouden bergen voorspiegelen. Al dan niet terecht achterdochtig, zowel over de aanpak als het prijskaartje, zoek ik verder.
Een tandarts, met op zijn website het recht-toe-recht-aan advies om liever niet zelf een afgebroken tand of kies vast te plakken met lijm, klaart uiteindelijk de klus en zorgt voor een gebitsrenaissance naar tevredenheid.

Weetje

We dronken buiten thee, praatten wat en keken naar de bijen in de stokrozen en de lavendel. Het harde zoemen en het geluid van de stem naast me versmolten tot een achtergrondkoor; de warmte maakte me slaperig en daar gaf ik graag aan toe. Ik schrok op toen de stem naast me luider werd.

‘Wist je dat een kakkerlak èlke 15 minuten een wind laat?’, klonk het out of the blue.

Ontstemd

Bij de verkiezing voor de leden van het Europees Parlement ben ik stembureaulid. Na een lange zit begint eindelijk het handmatig tellen – het rode potlood is terug van weggeweest – van de stemmen. Wellicht was de tot stembus omgebouwde vuilcontainer een voorteken, want al snel torent de stapel biljetten met stem op de PVV boven alle andere uit. Vanwege het aantal voorkeursstemmen dat op Geert Wilders is uitgebracht, verkeer ik heel even in de veronderstelling dat de kiezers hem liever monddood in Brussel zien dan met grote mond in Den Haag.
Helaas heeft ook de nummer 1 van die partij heel wat rode vakjes in de wacht gesleept en is de zege wel duidelijk. Uitgeteld en ontstemd verlaat ik het stembureau.

Lustmoord

De vale kleur van zijn gezicht viel me op, verder leek hij wat slungelig. Hij zat in dezelfde coupé aan de andere kant van het gangpad. Ineens overviel hij ons met zijn verhaal.

Anderhalf jaar gevangenis op verdenking van moord had hij uitgezeten. Nu net was hij vrijgesproken, het was zelfverdediging geweest.
Ja, zijn handen hadden die keel dichtgeknepen, maar dat het zo zou aflopen?! Bovendien was hij zelf ook door een kogel geschampt. Hij zou wel zorgen dat het hem niet nog ‘ns overkwam. Nu ging hij naar huis, terug naar zijn vrouw en kinderen.
Nee, die gevangenis was waardeloos. Van de Nederlandse staat kreeg je alleen maar wat brood en melk elke dag. Voor de rest…

Hij keek naar mijn doos met gebak op het tafeltje voor het raam.
Ik overwoog hem mijn hazelnootschuimtaartjes aan te bieden om zijn goede voornemens en herwonnen vrijheid te vieren. Toen zag ik de blik van mijn vriendin, die boekdelen sprak. Na zijn relaas was zij overduidelijk toe aan thee met gebak.
Ik redde de taartdoos en stapte uit.

Knots

Die koopzondag zat ik warm en droog achter een marktkraam met wat schilderijtjes. Een plaatselijk warenhuisfiliaal organiseerde een culturele markt en had mij een plekje naast de ingang toegewezen. Het toegestroomde publiek wist mij zodoende direct te vinden. “Zij wil punniken, waar zijn de punniknaalden?”, “Is hier ook een kopieerapparaat?” en “Ah, u verkoopt schilderijen, verkoopt u ook passe-partouts?”

Van onder het roodwitgestreepte luifeltje was ik op mijn beurt volop in de gelegenheid mijn omgeving te bespieden. De opblaasbare, levensreddende rookworstzwemband en de oranjekoortsartikelen trokken veel belangstelling. Maar publiekslieveling deze dag was toch een groene honkbalknuppel. Ongeacht leeftijd of sekse, bijna iedereen gaf toe aan dat oerinstinct om met die knots te zwaaien.

Snert

Loopt alles in de soep en is het weer ook snert? Kom dan bij met linzensoep.

Recept voor 4 personen

1 el olijfolie
1 ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, geperst
1 stengel bleekselderij, fijngesneden
1 wortel, in plakjes
250 g (blonde) linzen
1 l groentebouillon (van 2 tabletten)
2 laurierblaadjes
1 kruidnagel
2 vastkokende aardappelen, in stukken
½ citroen (max.), geperst
4 el peterselie, fijngeknipt

Verwarm in een pan met dikke bodem de olijfolie en fruit hierin de ui en de knoflook. Voeg de bleekselderij en de wortel toe en bak al roerend 5 minuten.
Doe de linzen, de kruidnagel en de laurier en de bouillon erbij en laat 20 minuten zachtjes koken. Voeg de stukken aardappel toe en laat nog 20 minuten koken.
Breng tot slot op smaak met citroensap, peper en zout. Garneer met peterselie en dien op met Turks brood en een groene salade.