Schuiver

Met de fiets aan de hand - de tassen goed gevuld met de vakantiegids voor een verblijf in een zwemparadijs - kom ik ondanks de gladheid veilig op mijn bestemming. Het bezorgen van de post verloopt gladjes, totdat een verraderlijk stoepje mij ten val brengt.
Houterig krabbel ik overeind, om ietwat stram mijn route te vervolgen. 'Subtropisch genieten' lijkt vandaag ver weg.

Klein geluk: niet langdradig

Ik wens alle bezoekers van dit blog fijne feestdagen. En een 2011 dat inhaakt en voortborduurt op het moois en (kleine) geluk van 2010!

In de bus

Het is nog donker als ik de post in mijn fietstassen laad: het vrijwilligerswerk roept. Dat slaat niet op het postlopen, al doet de vergoeding wel aan semivrijwilligerswerk denken.

Door de enorme hoeveelheid brieven en tijdschriften komt het échte vrijwilligerswerk bijna in gevaar: het wordt nog stevig aanpoten om niet te laat te komen. Als alles in de bus zit, arriveer ik hijgend bij een voor vertrek gereedstaande touringcar: een museumdagje uit met bewoners van een zorginstelling.

Dat verloopt voorspoedig. Veel moois om te bekijken, voldoende koffie en een smakelijke lunch met lekkere broodjes. Hier wordt mij niet de kaas van het brood gegeten, de lunch wordt vergoed en smaakt prima!

Gekortwiekt

In de kappersstoel naast mij nam, zo maakte ik uit zijn conversatie met de kapper op, afgelopen vrijdag een 'echte' postbode plaats. Hij staakte; nou ja, zo’n beetje… hij had een vrije dag genomen. Lid van de vakbond was hij niet, maar zo leek hij toch solidair met zijn stakende collega’s. Niet dat hij enig resultaat van hun actie verwachtte. Die ‘huisvrouwtjes’ gingen gewoon door met het bezorgen van de post en verder was de zaak van hogerhand toch al beklonken.

Ga je straks zelf nog actie voeren?, informeerde de kapper belangstellend. Nee, hij ging gewoon naar huis; z’n collega’s overschreeuwden zichzelf. Ze vonden hem te rustig, maar hij wilde het liefst gewoon z’n werk doen.
Hij werd afgekapt en vertrok. Ik bleef, mijn kapsel vereiste meer werk; het gebeuren typeert de ontwikkeling op de verknipte postmarkt.

Yeti

Flink toegenomen in volume, veroorzaakt door lagen warme kleding en een behoorlijke partij post, fietste ik naar mijn postwijk. ‘Doet u wel voorzichtig!’, klonk het daar tot mijn verrassing diverse malen.

Goede naam

Als ik tijdens het bezorgen een groot aantal brievenbussen links kan laten liggen, dwalen mijn gedachten vaak af. Grappige typefouten in de adressering of vreemde combinaties van namen zorgen dan voor wat afleiding.
Is een nautische straatnaam op een aan een dame geadresseerde enveloppe veranderd in Zijzijde, dan vraag ik me af of dat voor heren Hijzijde wordt. En zou geadresseerde Boendermaker niet goed bij geadresseerde Bezembinder passen?

Nederland schreeuwt om cultuur

Vrij naar 'De Schreeuw' van Edvard Munch

Vrij naar 'De Schreeuw' van Edvard Munch

Het bovenste beeld maakte ik twee jaar geleden naar aanleiding van een geslaagde open dag van het Groot Omroepkoor, onderdeel van het MCO (het Muziekcentrum van de Omroep). Toen konden de toehoorders nog meezingen tijdens een gezamenlijke repetitie van koor en publiek.

Inmiddels wordt niet alleen het MCO met opheffing bedreigd, tal van culturele instellingen en initiatieven dreigen te sneuvelen door de kabinetsplannen. Het gezang verstomt, slechts een schreeuw uit protest blijft over.

Klein geluk: terug in de tijd

De klok wordt teruggezet: een uur extra slaap!

Depri?

Soms is de rek er gewoon uit. Er knapt iets en voor je het weet zit je in de put.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt; stond erbij en keek ernaar in de stromende regen. Voor ingrijpen was het te laat: het postelastiek viel niet meer te redden!

Animal cops

Eindelijk zit er schot in de formatie van een nieuw kabinet. En al valt er verder weinig goeds van te verwachten, het voorstel voor animal cops juich ik toe. Ik kan niet wachten tot zij optreden tegen klapvee!

Klein (on)geluk: geragd

Spinnenwebben met dauwdruppels getooid, waar ik soms per ongeluk doorheenrag.

Krom

Nee, je hoeft er niet voor thuis te blijven, werd mij verzekerd bij mijn intakegesprek als postbezorger. De koerier zet het gewoon voor de deur wanneer je er niet bent.
Inderdaad, toen ik er een keer niet was op het tijdstip van afleveren, werd de voordeur bij thuiskomst geblokkeerd door een stapel onbeheerd achtergelaten postkratten.

Lach of ik schiet!

Als in gesprekken over postbezorging mijn herlaadvergoeding ter sprake komt, schieten mensen steevast in de lach. Dat herladen doet misschien aan munitie denken, daarom even wat uitleg. Elke dertig kilo aan post levert mij een extra vergoeding van 2,50 euro op; vanwege het gewicht gaat immers niet alles in één ronde op de fiets mee, dus worden extra etappes gecompenseerd.


Gister kwam er bijna 74 kilo de deur in, die er vandaag weer uit moet. Twee keer rijden, met een uitgebreide koffiepauze tussendoor, daar draai ik m’n hand niet voor om. Maar die derde keer…

Lijvige theatergidsen zijn ditmaal de grote boosdoener; op de omslagfoto herken ik onder meer acteurs uit lach-of-ik-schietshows. Maar hoe moet dat, als het lachen erbij inschiet?

Pfff, gelukkig slaag ik er, bepakt en bezakt, toch in alles in twee etappes mee te krijgen!

Herfsttij

Aanvankelijke snapte ik niet veel van hun luide conversatie; bespraken ze het ontwerpen van games? De twee alternatieve types leunden nonchalant stoer tegen de deur van de drukke spitsmetro, ik klampte me vast aan een stang achter hen. Ah, nu volgde ik het wat beter, het gesprek kwam op paddenstoelen. Ja, dat paste echt bij het herfstige weer.
Geboeid luisterde ik verder. Opnieuw werd het lastig, maar nu begreep ik waarom. Geen gewone herfstpaddenstoelen, maar paddo’s waren het onderwerp van gesprek. En de body load, die ze als gevolg daarvan hadden ervaren. Althans, de stoerste van de twee. De ander knikte begrijpend, maar een antwoord op de vraag of hij wel wist wat dat betekende, bleef uit.

Gelukkig voor mij gaf de vraagsteller uitleg. 'Het voelt als drie doorwaakte nachten, met veel stress en cafeïne en héél véél zweten.' Net op tijd slikte ik mijn opmerking ‘Goh, het lijkt de overgang wel’ in. Het zou ze waarschijnlijk maar uit het lood slaan.

Glitter & glamour

“Ik vind het zo on-Hollands”, merkte mijn collegabezorger onlangs op over het buurtje met experimentele architectuur. Op de vroege herfstochtend waan ik me inderdaad even ver van de bewoonde wereld. Een dikzak van een spin concurreert op zijn beurt met de ontwerpers van de alternatieve woningen door ijverig aan een gigantisch web te bouwen, dat een hele brievenbus inclusief klep, omsluit. De inpakkunst van Christo is er niets bij vergeleken.

Jammer voor het beestje en jammer voor mij, maar uitgerekend bij die brievenbus moet ik zijn. Met de punt van een in plastic verpakt tijdschrift veeg ik voorzichtig wat spinrag weg, om de post toch vooral veilig af te leveren.
Dat dit niet helemaal gelukt is, blijkt even later tijdens het fietsen. Onder mijn oog kleeft een restje spinrag, dat af en toe wat fonkelend licht vangt, net of er diamantjes zitten. Ik slaag er niet in het plakkerige goedje weg te halen, maar ach, het zorgt wel voor wat glamour in mijn postbezorgersbestaan.

Uitvlucht?

Het OPTA-onderzoek bij TNT blijkt niet gericht op de kwaliteit van de postbezorging, maar op de veiligheid van de depots waar postbodes overtollige post tijdelijk stallen, zegt TNT op 16 september. De zegsman van TNT baseert zich op een brief, die toezichthouder OPTA op 12 augustus heeft verstuurd. Overtollig of toch te laat bezorgd?

Vreemde uitdrukking, overtollige post, wie bepaalt dat? Ik dacht dat de postbodes overtollig waren, nu is het ook al de post. Gelukkig blijkt het te gaan om steunpunten waar postbodes post tijdelijk stallen, wanneer ze die niet in één keer op hun ronde mee kunnen nemen. TNT heeft wel bepaald dat die overtollige, ouderwetse postbodes eruit vliegen en vervangen worden door nieuwe, goedkopere postbezorgers. En die willen, zo blijkt, hun plicht nog wel eens verzaken. Maar daar heeft TNT een oplossing voor gevonden: vliegende brigades. Ze springen bij wanneer er post dreigt te blijven liggen. Een beetje Te land, ter zee en in de lucht, met als eerste onderdeel Vlieg er eens uit, gevolgd door Dan maar de lucht in.

De OPTA gaat overigens niet mee in deze versie van TNT en houdt vast aan eerdere uitspraken (zie mijn eerdere posts van 14 en 15 september 2010).
Wat wordt de volgende kamikaze-actie die TNT in petto heeft? Lol aan de katrol, voor het personeel dat in onzekerheid verkeert over ontslag dat hen boven het hoofd hangt?

Bron: Elsbeth Stoker: TNT: onderzoek betreft depots, niet de bezorging; de Volkskrant, 17 september 2010, p. 27

De geest is uit de fles

Door personeelsgebrek en chaos als gevolg van een reorganisatie bij TNT komt het de laatste tijd regelmatig voor dat hele wijken geen post ontvangen.
Dat melden diverse postbodes die zich grote zorgen maken over de kwaliteit die hun werkgever nog kan leveren.
Bron: De Telegraaf, 13 september 2010

De geest is uit de fles: op het bericht stroomden in no time tientallen reacties van ontevreden postontvangers,(ex-)postbodes en postbezorgers binnen.

Voor de postbodes van TNT is de maat vol. Zij protesteerden de dag erop – zondag 12 september 2010 – met ongeveer 300 man c.q. vrouw in Rotterdam tegen hun ophanden zijnde massaontslag en hopen de postbezorging in het hele land binnenkort lam te leggen.
Bron: de Volkskrant, 13 september 2010, p. 3

Een steentje bijgedragen

Deze zomer kwam het niet zo van tekenen en schilderen; de nadruk lag wat meer op andere kunstzinnige zaken. Maar ik heb zeker mijn steentje(s) bijgedragen! Een vergeten steen uit de schuur werd, met behulp van scherven en restmateriaal, gepimpt tot tuinobject.

Nostalgie

Er was eens een klein meisje, dat voor haar verjaardag een postkantoor cadeau kreeg. Natuurlijk niet echt, maar van DUPLO-blokken. Het mooist was de brievenbus aan de voorkant van het gebouwtje, waar ze naar hartenlust brieven en pakjes in kon gooien. Die werden dan door een happy DUPLO-postbode bij DUPLO-mensjes bezorgd.

Bon Prix?

De postronde telt veel modegidsen van een bedrijf met Franse naam. Ze doen hun naam geen eer aan: de bezorgvergoeding is zeker niet ‘bon’ en ook het weer verdient geen ‘prix’. Het regent pijpenstelen en er staat een straffe wind.

Weinig modieus ga ik daarom de deur uit, de voeten in kaplaarzen gestoken, het lijf gehuld in zwarte regenbroek met bijpassende cape.
En daarmee val ik juist wél in de prijzen; af en toe is het heerlijk om zo hobbezakkerig door de plassen te stampen.

Kleur bekennen

Bijna twintig jaar geleden kocht ik, tijdens een vakantie in Duitsland, bij de Aldi een borduurpakket: een groot tafelkleed met voorbedrukte rand en bloemmotieven, voorzien van bijpassend garen. Best suf eigenlijk, maar ik kon de verleiding destijds niet weerstaan. Het saaie blauwgrijze garen legde ik direct weg, groen, geel en gebroken wit waren de kleuren waarmee ik wilde borduren. Ver kwam ik niet, het kleed lag in pril borduurstadium jarenlang in de kast.

Boom

De laaghangende takken van de boom beschermden – bij gebrek aan een bushuisje – wel tegen de brandende zon, maar niet tegen brandende blikken. Het duurde dan ook niet lang voordat één van de wachtende passagiers op ons afkwam, om met een doorzichtige smoes naar de bekende weg te vragen. Een antwoord op die vraag was niet nodig, een gesprek met buitenlanders, daar draaide het om.

Postduif

Er ligt iets vreemds achter in de tuin. Ik ga eropaf en zie dat de  pluizenbol aan mijn voeten een jonge duif blijkt te zijn, al dan niet nog in leven. Geen spoor van ademhaling, maar ook geen gestrekte pootjes.

Voorzichtig pak ik het beestje op, om het in een handdoek gewikkeld mee naar binnen te nemen. Een kratje met hittepit doet dienst als vogelcouveuse en biedt het verzwakte dier wat steun en warmte. De behandeling slaat aan, waardoor er iets van leven in het diertje terugkeert.

Even geef ik toe aan een dagdroom. Heb ik een postduif gevonden, die een riant prijzengeld in de wacht gaat slepen? Het levert wellicht meer op dan zelf post rondbrengen. Maar ja, hoe pak je zoiets aan?

Een medewerker van de inmiddels gearriveerde dierenambulance helpt me uit de droom. ‘Een torteltje’, ondervoed en onderkoeld. Die laten we in het vogelasiel bijkomen.’

Dan kom ik ook weer bij mijn positieven. Dan maar geen postduif, een tortelduifje is voor iemand van vijftig+ toch ook mooi!

Moskee en mozaïek

Getekend naar aanleiding van een bezoek aan Istanbul.

De e-wereld: vloek of zegen?

Zo af en toe vind ik de e-wereld erg surrealistisch en lijkt het of ik alle greep op de werkelijkheid verlies.

Postuum

Wellicht ter compensatie van alle zakelijke post die ik bezorg, loop ik zo af en toe in de Kringloopwinkel de bak met ansichtkaarten door. Meestal bestaat de inhoud uit de usual suspects: groeten uit … met een afbeelding van de bijbehorende toeristische highlights, soms stuit ik op iets dat de moeite waard is. Een kunstafbeelding, een in de vergetelheid geraakte beroemdheid of gewoon wat jeugdsentiment.

Macaber

Naast de groene vuilcontainer, net voor de regenpijp, ligt wat pluizigs. Geen vuil, zo blijkt als ik het wil oprapen; eerder een vogellijkje, misschien een grote nachtvlinder? Nee, de verstarde vlerkjes, de zwarte leerachtige broek en het donzige lijf duiden eerder op een vleermuis.

Ik schuif mijn macabere vondst op een velletje wit papier. Drommen kleine insekten krioelen rond een aangevreten plek in het dons. Het aangetaste diertje – inderdaad een dood vleermuisje – stinkt behoorlijk.
Het blijkt een jong exemplaar van de Pipistrellus pipistrellus te zijn, de in ons land beschermde dwergvleermuis. In de schemering vliegt hij uit, op jacht naar insekten.

Vanwege zijn voorkeur voor het duister wordt dit dier van oudsher met duivelse zaken in verband gebracht. Het helse tafereel bij mijn voordeur blijft dan ook niet onopgemerkt. Alsof ze het geroken hebben, doemen er twee sekteleden aan de deur op om mij met een folder voor satan te behoeden.
Spijtig dat het vleermuisje zijn duivelskunsten niet meer kan vertonen om hen te verjagen!

Vast en zeker?

Bij de verkiezingen van 9 juni was ik precies een jaar stembureaulid en postbezorger, beide tegen een vergoeding. De eerste kan er mee door, de tweede is belachelijk laag.
Mijn stemkeuze staat inmiddels vast, of en wanneer een CAO met betere arbeidsvoorwaarden voor postbezorgers ingaat, is nog onzeker.

Gewenkt

Op de Tong Tong Fair word ik gewenkt door een jonge vrouw. Ze wil wel ‘wat’ aan mijn wenkbrauwen doen. ‘Zoiets’, wijst ze op foto’s in haar stand. Een dame zonder wenkbrauwen vóór en met zware wenkbrauwen ná behandeling kijkt me grimmig aan. ‘Dan sprankel je meer’, legt de standhoudster nog uit.

Ik heb andere plannen en bedank voor de eer. Proeven, kijken, luisteren, de dag vliegt om. Aan het eind weet ik zeker dat het goed zit. Niet sprankelend, wel voldaan keer ik huiswaarts: op m’n wenkbrauwen.

Uitgeloot

Tijdens het sorteren van mijn post - veel oproepen om in een TV-loterij mee te spelen - kom ik uit op 38,6. Nee, niet de winnende cijfercombinatie, wel koorts.

Mijn lot? Uitgeteld naar bed!

Niet zeuren!

Zingen verjaagt je zorgen, kopt het tijdschrift dat ik moet bezorgen. Een goed idee, dus zet ik mijn mp3-speler aan om ‘ns lekker een nummertje mee te zingen. Helaas, het apparaatje geeft geen geluid: de batterij is leeg. Dus wordt het meefluiten met het oorverdovende gekweel van de vogels; ook leuk.

Verder wil ik er - geheel volgens de boodschap van het lied - geen woorden aan vuil maken. Wat ik wilde zingen? Zeur niet!, van Annie M.G. Schmidt.

Fout 'gespelt'

Cobie vult. Geen zakken, maar vakken in de buurtsuper. Sinds jaar en dag een vertrouwde verschijning tussen de bijverdienende scholieren. Zij komen en gaan, Cobie blijft en maakt er werk van, ook wat betreft haar uiterlijk. Onder haar bedrijfskleding een zwierige rok met satijnen witte blouse en glittersjaal, maar ook de vergane glorie van een zoom die loshangt, haarverf die terug- of lipstick die uitloopt, een panty met ladder en scheefgetrapte hakken onder zwarte lakschoenen. Nee, niet aan haar uiterlijk, maar aan haar behulpzaamheid ontleent Cobie haar glans.

Ongetwijfeld daarom stapt die oudere dame met een lege broodverpakking op haar af, op jacht naar weer eenzelfde oerbrood. Gezamenlijk speuren ze het schap af, maar het zoeken wordt bemoeilijkt door de onlangs vernieuwde verpakking.
De cheffin brood moet eraan te pas komen. Kordaat pakt zij het gevraagde en overhandigt het de klant met de woorden ‘een speltbrood’. Nog niet overtuigd vergelijken klant en Cobie de opschriften. Even blijft het stil, dan hoor ik Cobie besmuikt vragen: ‘Maar het is toch een spleetbrood?’, waarna ze kort giechelt.

De cheffin herhaalt streng haar ‘speltbrood’. Cobie’s kaken kleuren langzaam rood; was er maar een spleet om in weg te kruipen.

Meeslepend

Tijdens de sneeuwperiode werd de stilte in de verlaten, doodlopende straat waar ik post bezorgde ineens verbroken door reggaeklanken. Een slee van een wagen glibberde de spekgladde straat in en kwam naast me tot stilstand.

Als het portier openzwaait, stapt een rasta swingend uit. Zijn ‘traditionele’ muts is ingeruild voor een Noors exemplaar met dito vest. Samen schuiven we op het ritme van de muziek op onze moonboots over het tuinpad naar de brievenbus van een woonhuis. Hij soepel, ik wat verkrampt, bang om uit te glijden.

Uitverkoren?

De start van mijn loopbaan als postbezorger viel samen met die van stembureaulid. De werkzaamheden verschillen dan ook niet wezenlijk van elkaar: in beide gevallen worden er formulieren in de bus gegooid en moet er gesorteerd worden. Het grootste verschil zit ‘m in de beloning. Een lange dag binnen zitten op het stembureau levert meer op dan een hele maand postbezorgen onder alle weersomstandigheden.

Net als bij de vorige verkiezingen was ik ook nu weer degene die de uitgebrachte stemmen op de PVV telde; het waren er veel. Maar in tegenstelling tot de verlichting die een stapel post door de brievenbus gooien brengt, leverde ik nu bezwaard de stapel stembiljetten op het stadhuis af. De PVV als grootste partij in de gemeenteraad kan wat mij betreft geen effect sorteren!

Schimmig

Was er iets weg in ons huishouden, dan werd Sint Antonius steevast met een schietgebedje vereerd. Bij uitblijvend resultaat schreef mijn ‘in Indië geboren en getogen’ moeder de vermissing toe aan goenagoena, stille kracht. Katholiek opgevoed en met een Indische achtergrond verbaasde me dat niet. Totdat in 1974 De stille kracht op TV werd uitgezonden.
Naar aanleiding daarvan publiceerde een tijdschrift voor Indische Nederlanders een oud krantenartikel over een voorval in Indië, waarop Couperus zijn boek vermoedelijk had gebaseerd. Het blad werd voor ons kinderen weggemoffeld, maar – in de ban van de TV-serie – wist ik het toch te bemachtigen. Onze familie bleek model te hebben gestaan voor De stille kracht! ‘Laster’, beweerde mijn moeder.

Dertig jaar later las ik een berichtje met een vergelijkbare strekking, ditmaal in NRC Handelsblad. Het verwees naar een artikel in Arabesken, Tijdschrift van het Louis Couperus Genootschap en leverde overduidelijk het bewijs dat De stille kracht gebaseerd was op een voorval in onze familie. Het prikkelde mij om meer aan de weet te komen, maar veel meer dan de namen en personen uit het artikel heeft mijn voorouderlijke speurtocht niet opgeleverd.

Het bovenstaande schreef ik naar aanleiding van een oproepje in NRC Handelsblad om familiegeschiedenissen te publiceren. De ingekorte versie van mijn berichtje leverde een aantal leuke reacties op, maar geen aanvullende informatie.
Moet ik – als inmiddels niet-gelovige – toch Sint Antonius aanroepen om een verloren familiegeschiedenis terug te halen, of wacht ik op goenagoena?

Aangelijnd

Op weg met partijpost (letterlijk en figuurlijk rond de verkiezingen) kwam ik ten val door een loslopende hond, die tegen mijn fiets rende.
Gelukkig had het dier geen letsel opgelopen; ook met mijn schade valt het mee.

Wel wat gebutst volgde ik ’s avonds een verkiezingsdebat op TV. ‘De gemeente moet veiliger’, zei een stem. ‘Ja’, dacht ik, ‘geen loslopende honden op fietspaden.’
Maar toen ik hoorde welke partij dit standpunt naar voren bracht, leek het me beter om bepaalde politici aan te lijnen en liefst nog te muilkorven.

Gelijke monnikken, gelijke kappen?

Die elléndige capuchons!
De vrouw die ik hoor klinkt kwaad. Met een aantal dames bespreekt ze de overlast in de buurt, veroorzaakt door groepjes jongeren. Vandalisme, geluidsoverlast en straatterreur; sommige jongelui deinzen nergens voor terug. Aan de overkant hangen wat jongens rond. Allemaal eender gekleed in een donker jack met capuchon, onder die capuchon een muts en verder een spijkerbroek en sportschoenen. Allochtoon of autochtoon, deze dracht is universeel.

Ik heb me bij het groepje gevoegd en ga mee in het verhaal. Onmiddellijk zie ik de schaduwkant van de muts in het winterse straatbeeld: streetwear als ideale vermomming. Niet omstreden zoals de bivakmuts, de integraalhelm, de hoofddoek of de boerka. Kraag en capuchon op, de muts tot net boven de ogen en je bent klaar om – als het in je opkomt – volkomen onherkenbaar een supermarkt te overvallen, iemand te beroven of neer te slaan. De groep aan de overkant lijkt ineens erg bedreigend.

Gelijke monniken, gelijke kappen? Oei, niet te veel generaliseren en meteen het ergste denken. Zelf loop ik ook vaak met een dikke sjaal om en een petje of muts op. Gewoon vanwege de kou en omdat ik dat leuk vind. Wat voor beeld zou een clubje vrouwen van ‘middelbaar plus’ met muts oproepen?
Tijd om hierover na te denken krijg ik niet. De overkant heeft ons in het vizier gekregen. Twee jongens hebben zich losgemaakt van de kudde en komen onze kant op. Ik verstevig de greep op mijn tas. Er wordt een hand op mijn hoofd gericht en ik hoor:
Mevrouw, wilt u voor mij ook zo’n muts breien?

Terug van weggeweest

Vanwege een smak op mijn hoofd moet ik me een beetje rustig te houden. Lezen en TV kijken gaan me niet goed af, maar wat klungelen met een rest wol en mijn nieuwe haaknaald moet geen probleem opleveren. Mijn oude haakboek uit de seventies biedt een bruikbaar bloemmotief.
Ik haak in en kijk, in no time hangt er zomaar een muts aan mijn haaknaald. Iets te ruim, maar heel comfortabel voor mijn bonkend hoofd én – getuige het zelfportret – lekker mutsig.
Haak niet af, maar oordeel zelf!

Genept?

Het perfecte vest – nog afgeprijsd ook en volgens het etiket van acryl – diende wel op de hand gewassen te worden. Een minpuntje, maar misschien kon de verkoopster me wat dat betreft gerust stellen.
Die bestudeerde het etiket en liet me vervolgens weten dat het vest van kunstacryl gemaakt was, dus niet geschikt voor een machinewas.

Vreemd, acryl is al gemaakt van kunststof, vertelde ik haar. Ik had niet voor niets als brugklasser een werkstuk over wollen en synthetische garens gemaakt. Liever naakt dan namaak, luidde destijds het wolmerkdevies.

Nogmaals bekeek ze het etiket, toen kwam het verlossende woord. Dit is namaakacryl, daarom is het zo goedkoop. Was het de naakte waarheid of ben ik gewoon genept?

Het plastic verpakkingsmateriaal deed het goed als nepgaren!

Verstoken

Tienduizenden huishoudens op de Balkan verstoken van verwarming door gasconflict tussen Oekraïne en Rusland, melden de kranten.

Een foto met onderschrift toont ‘de passagiers van een onverwarmde bus in Sofia (Bulgarije), waar de temperatuur tot -10 graden Celsius daalde’.
Dat klopt, al is het beeld wel vertekend. We blijven verstoken van de informatie dat die bussen al zo lang doorkachelen, dat de verwarming het al lang geleden begeven heeft.

Samen

Het begon met een kapotte wasmachine, waarna in hoog tempo ook veel van de kleinere huishoudelijke apparaten er collectief de brui aan gaven. Spanden ze samen om mij voor eens en voor altijd duidelijk te maken hoe afhankelijk ik van hun diensten ben?

Inmiddels hebben de onontbeerlijke vervangers hun intrede gedaan. En dat niet alleen, er kwam meer terug dan er sneuvelde. Ik kocht een broodbakmachine, een nieuwkomer in ons huishouden. Met de nieuwe stofzuiger vormt zij een opvallende duo. Zij, hautain op ooghoogte op de kastplank, ietwat volslank in stralende wit. Hij, op gepaste afstand nederig aan haar voetjes op de grond, atletisch in strak zwart.

Ze is zich maar al te bewust van haar status. Zonder haar is er geen vers geurend brood in huis, maar ‘slechts’ een gekocht brood dat bij thuiskomst al veel van zijn kwaliteit verloren heeft. Als een kind zo blij is hij met de kruimels die zij hem minzaam laat. Vooral die van het chocolade walnotenbrood, met de bijna zwart glanzende korst, brengen hem in vervoering.

Alletwee weten ze: hij is noodzaak, zij is luxe. Maar waar zou ze zonder hem zijn? Haar wereldje is eentonig en klein: alleen de plank in de kast en haar hoekje op het aanrecht kent ze. Hij daarentegen is, ondanks zijn eenvoud, een man van de wereld. Op zijn stoere wielen verkent hij bijna dagelijks alle etages van het huis, er is geen plekje dat hij niet kent. Prachtige verhalen vertelt hij haar over zijn belevenissen; ze voeden haar geest meer dan zij hem fysiek voedt met haar krummels.

Ik wens ze een lang en gelukkig bestaan in onze huishouding.

Ganzenpas

Mijn postroute begint of eindigt – afhankelijk van weer en gewicht – aan de rand van een natuurgebied. Dit maal zijn er grote groepen grauwe ganzen neergestreken, om tijdens hun trektocht wat op krachten te komen.
Een vijftal houdt het fourageren voor gezien en steekt, net voor mij langs, de weg over. Net als de vele pakket- en postbezorgers, die ook in ganzenpas van deur tot deur gaan.

Het grote graaien

Ooit verpleegde ik een oude man, die dacht dat hij president-directeur van De Nederlandsche Bank was. Handenvol kleingeld strooide hij in de stilte van de nachtdienst over zaal, vanuit de veronderstelling dat een bankdirecteur zijn vermogen met anderen deelt.

Ik zocht het kleingeld bij elkaar; dichterbij het grote graaien ben ik nooit meer gekomen.

Klein geluk: geen kater

Na de kater van de lange winter zag ik vandaag de eerste katjes!

Treurwilg

De winter houdt lang aan. Buiten is het prachtig met sneeuw en ijs, maar m'n postbodetas zou ik door de weersomstandigheden af en toe wel aan de wilgen willen hangen!

Leuke dingen dochter?

Eindelijk kwam het er weer eens van: ik heb gesolliciteerd. Naar de freelance functie van Leuke Dingen Dochter, de vacature stond in een lokaal krantje. Nu maar afwachten of ik een Leuke Dingen Ouder toegewezen krijg.
Aan ervaring ontbreekt het me in elk geval niet. Zoals het een goede dochter betaamt, doe ik al heel lang de leuke maar ook minder leuke dingen met en voor mijn moeder.

Wie neemt de vervelende taken voor zijn of haar rekening? Worden die uitbesteed aan een Nare Dingen Dochter en zou ik in dat geval ook solliciteren?

Voorbode

Tevergeefs zocht ik vandaag naar hertensporen in de sneeuw (zie mijn vorige bericht). Dus heb ik, om het spoor niet bijster te raken, maar de voetafdrukken van een concurrerende postbezorger gevolgd; ze maakten een diepe indruk.